به نقل از «عصر ایران»

باورش سخت است اما این وسایل عجیب کاربرد رادار دارند! (+عکس)

تاریخ انتشار: ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۹۸۱۲۱

عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - پیش از اختراع رادار، ارتش های جهان برای شناسایی دشمن و نظارت بر نیروهای خود به روش های ابتدایی‌تر دیگری متکی بودند.

در جنگ جهانی اول، هر دو طرف درگیر استفاده از هواپیما را آغاز کرده بودند، اما آلمانی ها از زپلین – نوعی کشتی هوایی - نیز برای بمباران اهداف دشمن استفاده می کردند، اما در جنگ جهانی دوم بود که جنگ در آسمان ها به واقع شکل گرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بمباران با استفاده از هواپیما از ویژگی های کلیدی راهبردهای نظامی هم نیروهای متفقین و هم نیروهای متحدین بود.

اگر هواپیماهای دشمن شناسایی می شدند، هواپیماهای جنگنده برای مقابله با آنها به پرواز در می آمدند.

موقعیت‌یاب آکوستیک؛ دستگاهی برای شناسایی هواپیماها پیش از معرفی رادار

بدون رادار، دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک از اهمیت ویژه ای برای شناسایی هواپیماهای دشمن برخوردار بودند. صدای پیشرانه هواپیما از کیلومترها دورتر قابل شنیدن بود، و بر همین اساس ساخت این دستگاه آشکارساز در دستور کار بخش پژوهش و توسعه نظامی کشورها قرار گرفته بود.

برخی از این دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک کوچک و قابل حمل بودند. هر فردی حتی در حال حرکت می توانست از این دستگاه ها برای بررسی نزدیک شدن هواپیماها استفاده کند.  

موقعیت‌یاب آکوستیک قابل حمل که توسط دو سرباز آلمانی پوشیده شده است. سال 1917

با این وجود، امکان تشخیص هواپیماها از فواصل دورتر، امکان واکنش و پاسخ بهتر را نیز فراهم می کرد، از این رو، دستگاه های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر موقعیت‌یاب آکوستیک برای شناسایی هواپیماهای دشمن تولید شدند.

موقعیت‌یاب های آکوستیک از اواسط جنگ جهانی اول تا سال های اولیه جنگ جهانی دوم برای تشخیص هواپیماها از طریق دریافت صدای پیشرانه آنها بکار گرفته شدند.

این دستگاه به طور معمول از یک بخش شیپور مانند بزرگ که از طریق لوله هایی به هدفون روی گوش های اپراتور متصل بود، تشکیل می شد.

موقعیت‌یاب آکوستیک ژاپنی در حال استفاده

استفاده از دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک در جنگ های جهانی اول و دوم

بریتانیایی ها توجه ویژه ای به دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک داشتند و شبکه ای گسترده از آینه های صوتی که از جنگ جهانی اول تا جنگ جهانی دوم بکار گرفته شدند را توسعه دادند.

در دهه 1930، ژاپنی ها موقعیت‌یاب های آکوستیک به نام "توبای جنگی" (War Tuba) را توسعه دادند. از این دستگاه ها طی جنگ جهانی دوم استفاده شد. اما با توسعه فناوری های هواپیما، معرفی محصولات سریع‌تر و استفاده گسترده‌تر از رادار، توباهای جنگی ژاپنی نیز منسوخ شدند.

همانند دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک، بریتانیایی ها توجه ویژه ای به توسعه فناوری رادار داشتند. رادار ابتدا در اواسط دهه 1930 در انگلیس توسعه یافت. توسعه فناوری رادار طی این دهه در چند کشور دیگر نیز آغاز شد.

سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک در جنوب انگلیس. دهه 1930

در زمان آغاز جنگ جهانی دوم، هم انگلیس و هم آلمان دارای سامانه های راداری ساده و اولیه بودند. با افزایش شدت جنگ و بمباران مداوم بریتانیا توسط آلمانی ها، نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا استفاده از سامانه رادار به عنوان بخش مرکزی راهبرد دفاعی خود را با جدیت بیشتری دنبال کرد.  

این در شرایطی بود که آلمانی ها توجه چندانی به توسعه فناوری رادار خود نداشتند، زیرا آدولف هیتلر بیشتر بر حملات تهاجمی تا اقدامات دفاعی متمرکز بود.

با توجه به افزایش سرعت هواپیماها در آن زمان، موقعیت‌یابی آکوستیک می توانست برای ارائه هشدار فقط چند دقیقه پیش از حمله هواپیماها کارایی داشته باشد. ایستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک بریتانیایی ها اگرچه طی جنگ جهانی دوم عملیاتی باقی ماندند، اما بیشتر به عنوان پشتیبان برای فناوری رادار عمل می کردند.

پس از پایان جنگ جهانی دوم و توسعه هرچه بیشتر فناوری رادار، استفاده از دستگاه های موقعیت‌یاب آکوستیک نیز کنار گذاشته شد.

یک جفت آمپلی‌فایر غول پیکر که توسط سرویس نیروی دریایی آمریکا برای موقعیت‌یابی و ارتباط با هواپیماها استفاده می شد. سال 1925

موقعیت‌یاب آکوستیک ساخته شده در چکسلواکی. دهه 1920

موقعیت‌یاب آکوستیک شخصی که توسط سرباز هلندی پوشیده شده است. دهه 1930

آزمایش موقعیت‌یاب آکوستیک شخصی در هلند که به واسطه گوشی های بزرگ‌تر عملکرد بهتری ارائه می کرد. دهه 1930

موقعیت‌یاب آکوستیک پرین ساخت فرانسه. دهه 1930

موقعیت‌یاب آکوستیک آلمانی در حال استفاده

بازدید امپراتور هیروهیتو از موقعیت‌یاب آکوستیک که به نام توبای جنگی شناخته می شد.

سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک در انگلیس. دهه 1930

سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک در آلمان. سال 1939

سربازان سوئدی هنگام استفاده از سامانه موقعیت‌یاب آکوستیک. سال 1940

 

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: رادار هواپیما جنگ جهانی دوم برای شناسایی فناوری رادار توسعه فناوری جهانی اول دستگاه ها دهه 1930

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۹۸۱۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برقراری نخستین ارتباط بلوتوثی با فضا/ مقرون به‌صرفه و کارآمد

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از تک کرانچ، در چهارم مارس، مأموریت هم‌سواری «ترنسپورتر ۱۰» (Transporter-10) شرکت اسپیس‌ایکس از پایگاه نیروی فضایی واندنبرگ کالیفرنیا پرتاب شد و دو ماهواره متعلق به شبکه هابل را به مدار زمین فرستاد. این ماهواره‌ها اکنون موفق به انجام کاری به ظاهر غیرممکن شده‌اند: برقراری ارتباط بلوتوث با زمین از فاصله بیش از ۳۷۰ مایلی (۶۰۰ کیلومتری).

شبکه هابل که در سال ۲۰۲۱ توسط الکس هارو، بن وایلد، و جان کیم تأسیس شد، با چالشی سخت روبرو بود، زیرا ارتباطات بلوتوث معروف به این هستند که حتی وقتی کاربران در یک اتاق هستند نیز ممکن است قطع شوند. وایلد، بنیان‌گذار شرکت دیگری که با اینترنت اشیاء (IoT) سروکار دارد، وقتی برای نخستین بار با این مفهوم آشنا شد، شگفت‌زده شد. با این حال، از طریق تجربیات خود با دستگاه‌های مبتنی بر اینترنت اشیا ء، به این نتیجه رسید که این دستگاه‌ها بسیار انرژی‌بر و گران هستند از این رو برای ارتباط جهانی مناسب نیستند.

راه‌حل این مشکل در ارتباطات کم مصرف بلوتوث نهفته است که هابل به تازگی آن را به نمایش گذاشته است. هارو، مدیرعامل هابل، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: با نشان دادن اینکه ما می‌توانیم سیگنال‌ها را مستقیماً از تراشه‌های بلوتوث ارسال کنیم و آن‌ها را در فضا و از فاصله بیش از ۶۰۰ کیلومتری دریافت کنیم، هزاران شکاک که ادعا می‌کردند آنچه ما در تلاش برای انجام آن هستیم غیرممکن است را رد کرده‌ایم.

این فناوری چگونه کار می‌کند؟

هابل به هیچ وجه فناوری بلوتوث را دوباره اختراع نمی‌کند. در عوض، ماهواره‌های آن با تراشه‌های بلوتوث ۳.۵ میلی‌متری موجود در بازار که تنها یک به‌روزرسانی نرم‌افزاری دریافت کرده‌اند، ارتباط برقرار می‌کنند. این به‌روزرسانی به تراشه‌ها اجازه می‌دهد تا با استفاده از توان کم، از جمله یک ماهواره در حال چرخش در فضا، ارتباط برقرار کنند.

آنتن آرایه‌ فازی ماهواره، که مانند یک ذره‌بین عمل می‌کند، می‌تواند سیگنال‌های کم‌قدرت را از تراشه‌های روی زمین دریافت کند. محققان همچنین مجبور بودند مشکلات مربوط به داپلر و عدم تطابق فرکانس‌ها در ارتباطات را حل کند، زیرا داده‌ها بین اشیاء که با سرعت‌های بالا در حال حرکت بودند، مبادله می‌شدند.

این شرکت ادعا می‌کند که مشکل ارتباط جهانی را با کاهش ۲۰ برابری مصرف باتری و کاهش ۵۰ برابری هزینه‌های عملیاتی حل کرده است. شرکت قصد دارد یک میلیارد دستگاه در سراسر جهان را متصل کند و با فناوری خود صنایع مختلف را متحول سازد.

هارو افزود: مأموریت ما برای ساخت نخستین شبکه واقعاً جهانی، مقرون‌به‌صرفه و کارآمد پیشرفت قابل‌توجهی داشته است. 

هابل اعلام کرده است که هم اکنون با مشتریان آزمایشی در زمینه دستگاه‌های مصرفی، ساخت و ساز و زیرساخت، زنجیره تأمین و لجستیک، کشاورزی، نفت و گاز، و دفاع همکاری می‌کند.

راه پیش رو

اواخر سال جاری، هابل قصد دارد تا سومین ماهواره خود را در یک مأموریت ترنسپورتر دیگر به فضا پرتاب کند و در ماه‌های بعد با پرتاب چهارمین ماهواره، مجموعه بتا خود را تکمیل کند. تا اواخر ۲۰۲۵ تا اوایل ۲۰۲۶، این استارتاپ برنامه‌ریزی کرده است تا ۳۲ ماهواره را یکجا به فضا پرتاب کند تا مجموعه تولیدی خود را کامل کند.

هنگامی که این مجموعه آماده شود، امکان برقراری ارتباط بلوتوث با ماهواره هابل را حداقل ۸ بار در روز فراهم می‌آورد. با افزایش مقیاس مجموعه، هابل مشتاق است تا در خدماتی مانند نظارت بر خاک یا حتی مواردی که نیاز به پوشش مداوم دارند مشارکت کند.

وایلد در اطلاعیه مطبوعاتی گفت: با فروش سالانه نزدیک به ۵ میلیارد دستگاه بلوتوث، شبکه ما این ظرفیت را دارد تا با فراهم آوردن ارتباط جهانی قابل دسترس، کم‌مصرف و مقرون‌به‌صرفه، تأثیر قابل‌توجهی بر روی زمینه‌های متعدد داشته باشد.

انتهای پیام/